سال 85، دست کم برای من یکی، بدجوری ختم به خیر شد! روزهای آخر برف و سرما، یکی از آرزوهای به نظر دست نیافتنی مون برآورده شد: حضور در اجرای زنده راجر واترز. اجرایی که همیشه چیزی بیش تر از یک کنسرت موسیقی بوده و بیش تر به نمایش یا یک «بیانیه» شبیهه. از روی ذوق مرگی زیاد، گزارش فشرده ای هم براش نوشتم (مگه میشد این توهم رو توی دو صفحه مجله نوشت؟) که در ویژه نامه عید ماهنامه نسیم چاپ شد، با تیتری که سال ها قبل و توی رؤیاهام انتخاب اش کرده بودم:« شبی که ما هم برای ماه گریستیم!». اتفاقا زد و استاد هم برای سرگرم کردن ما، اجرای آلبوم «نیمه تاریک ماه» رو انتخاب کرد! دیدم چه عیدی ای بهتر از این که تعدادی از عکس هایی رو که با مصیبتی، موقعی که گاردهای «هیکل بدنی» کنسرت حواسشون نبود، گرفتیم، این جا بذارم تا قسمتی از عیش وصف نشدنی مون رو با شما قسمت کنیم...

نمایی هوایی از مدیا سیتی سنتر دبی! محل برگزاری کنسرت، نپرسید چه طور گرفتیم.

کالاهایی که توی تور سراسر دنیا واترز به فروش میرسن: کلاه 100 درهم (حدود 260000 ریال) و تی شرت ها هم همینطور! به نظر میرسه استاد فلسفه های ضد ثروت پرستی خودش رو بی خیال شده!

 حدود ساعت 4 بعداز ظهر، بک استیج (این یکی کار ما نیست)

جمعیت به هم فشرده و پیروز از فتح قسمت جلویی استیج.

 بدون شرح!

  
 آهنگ «Leaving Beirut» با تصاویر کمیک استریپ اجرا شد.

«بدرخش ای الماس خوش تراش!»

!!

دیو کیلمینستر، گیتاریست گروه واترز که بی نهایت آدم رو یاد گیلمور جوان مینداخت، البته بدون حس منحصر به فرد گیلمور.

یان ریچی ساکسیفونیست، در حال اجرای سولو توی قطعه «Money».

 بس که به اسنویی وایت با انواع حرکات اشاره کردیم، داره توی دوربین مون نگاه میکنه!

پایان رؤیا.

ما گیج، ما نگاه!!

چه خوب كه اولين روزنوشت ها را دو سه روز پيش از نو شدن و شمارنده ها را صفر كردن و اين ها شروع مي كنيم. به خصوص براي من يكي كه تازه به گروه دوست داشتني «سينماي ما» پيوستم.
خب، قرار است از اين به بعد، اين جا، از تمام چيزهايي كه دوست داريم و كلي سرحال مان مي آورد حرف بزنيم مثل «استيو مك كوئين»! فكر كنم ده دوازده سال پيش، دم عيدي مثل همين روزها بود كه دو فيلم «بوليت» و «اين فرار مرگبار»، روي يك وي اچ اس و ال پي، دستم رسيد. قبل اش از مك كوئين فقط «فرار بزرگ» را ديده بودم و مدتي زدن توپ بيس بال (كه به اش توپ پشمي مي گفتيم) به در و ديوار و دوباره گرفتن اش كارمان شده بود! دستگاه ويدئوي ما «ال پي» پخش نمي كرد و ما هم كه به هر طريق بايد فيلم ها را مي ديديم تا ببينيم چرا توي بيش تر فيلم هايي كه مك كوئين بازي كرده، «فرار» هست، همان فيلم ها حكمتي شد براي اين كه ويدئو را نو كنيم! با ديدن «بوليت»، با كمك پسرعمه جان ماشين باز سفت و سختي هم شديم:«اين يكي فورد ماستانگه و اون سبز خوشگله يه دژ چالنجر خداس!» هي تمام مجله هاي ماشين را زير و رو مي كرديم تا زير و بم مدل ماشين هاي توي «بوليت» را حفظ بشويم. موقع هاي تعطيلي كه كسي نبود از زلف ها ايراد بگيرد، پازلفي ها را كت و كلفت و به خيال خودم مثل استيو مي گذاشتم، تا اين كه اهالي خانه لقب آقاي پامبلچوك (مي شناسيدش كه، همان مرد چاق كارتون «آرزوهاي بزرگ») را به ام دادند و خلاصه كوتاهشان كردم...عين استيو مك كوئين شدن مثل آرزويي دست نيافتني شده بود، بايد قدم بلندتر بود، موهايم بلوند مي شد و خيلي چيزهاي ديگر اتفاق مي افتاد. شهزاد رحمتي بود كه توي مطلبي در مجله فيلم از اين احساس «خود استيو مك كوئين پنداري» نوشت و بعد از خواندن مطلب از اين همه احساس و علاقه مشترك داشتم شاخ در مي آوردم. حالا چرا توي اين اولين روزنوشت، ياد اين ها افتادم؟! چون قرار است تا چند روز ديگر دوباره خودمان را «ريسِت» كنيم، چون تصاوير زيادي از مك كوئين در خاطرمان مانده كه نمي دانم چرا، حس خوبي از نو شدن مي دهد، مثل فصل ابتدايي «اين فرار مرگبار» كه تازه از زندان آزاد شده و همراه همسرش (الي مك گرا) به پارك مي روند و بعد يكهو مي پرد توي آب! يا آن فصل دريغ انگيز پرواز با گلايدر در «حادثه توماس كراون» همراه با ترانه «The Windmills of Your Mind» كه ديدن اش آدم را پرتاب مي كند به ناكجا آبادي كه دوست اش داري. محض يادآوري خاطرات دور هم كه شده، قسمتي از ترجمه ترانه را مينويسم، تا ببينيد چقدر با حال و هواي اين روزها جور است:
«بچرخ،
مثل دايره اي در مارپيچ
مثل چرخ هاي تو در تو،
نه پاياني و نه آغازي
در يك قرقره هميشه چرخان
مثل يك گلوله برفي كه از كوهي پايين مي غلتد
يا يك بالون كارناوال
مثل چرخ و فلكي در حال گردش،
حلقه هاي چرخان دور ماه
مثل ساعت مچي اي كه دقيقه ها را توي صورت اش جاروب مي كند
و دنيا مثل سيبي به آرامي در فضا مي چرخد،
مثل دايره هايي كه مي يابي
در «آسيا بادي هاي ذهنت»...




شما هم بنويسيد (3)...

تست
شما هم بنويسيد ...